بررسی مقایسه ای تأثیر تجویز داروهای ممانتین و پیراستام بر شدت آفازی متعاقب سکته ی مغزی

مقدمه: آفازی، یک اختلال اکتسابی زبان به علت ضایعات مغزی است و اغلب در اثر آسیب های مغزی در نیمکره ی چپ مغز رخ می دهد. آفازی، علایمی از قبیل اختلال در تکلم، ادراک شنیداری و ... به همراه دارد که می تواند طیف وسیعی از خفیف تا شدید را شامل شود. روش ها: مطالعه ی حاضر یک کارآزمایی بالینی دو سو کور تصادفی شده بود. جمعیت مورد مطالعه شامل 70 نفر بیماران دچار سکته ی مغزی بودند. قبل از آغاز مداخله، با استفاده از پرسش نامه، خصوصیات دموگرافیک و اطلاعات مربوط به بیماری بررسی و ثبت گردید. سپس، بیماران به روش تخصیص تصادفی در دو گروه 35 نفره توزیع شدند. گروه اول، قرص پیراستام و گروه دوم قرص ممانتین دریافت کردند. یافته ها: 70 بیمار مبتلا به آفازی (35 بیمار در گروه ممانتین و 35 بیمار در گروه پیراستام) مطالعه را تا پایان ادامه دادند. در گروه ممانتین، میانگین سن برابر 8/11 ± 6/61 (در محدوده ی سنی 82-38 سال) و در گروه پیراستام، میانگین سن مساوی 8/11 ± 7/62 (در محدوده ی سنی 83-37 سال) بود. آزمون ancova نشان داد که پس از مداخله، فقط در حیطه ی روانی گفتار، بین دو گروه اختلاف معنی دار وجود نداشت، اما در بقیه ی حیطه ها، میانگین امتیاز در گروه ممانتین به طور معنی داری بیشتر از گروه پیراستام بود. نتیجه گیری: اگر چه قرص ممانتین آثار بسیار خوبی در بهبود عوارض آفازی دارد، اما امروزه کمتر توسط پزشکان تجویز می گردد. از این رو، تجویز ممانتین برای بیماران به عنوان یک داروی پربازده و ایمن، پیشنهاد می گردد.